Yuran

Gevuld met liefde, niets anders.
Hij likte onophoudelijk mijn hoofd en de onderkant van mijn kin. Er was geen angst. Er was geen boosheid.
Zijn prachtig mooie, trouwe, liefdevolle bruine ogen bleven naar me kijken. Zijn prachtige liefdevolle ogen … hij wendde ze geen seconde van me af terwijl de dierenarts het infuus plaatste.

Herinneringen schoten door mijn hoofd. 11 jaar herinneringen flitsten maar door. We hebben zo onvoorstelbaar veel plezier gehad. We hebben zo enorm veel pret gehad en gelachen. We hebben samen zo’n mooi leven gehad. Die grote beer. Dat blok beton. Als pup was hij al zo fors. Mijn Yuran. Onze Yuran. Dikke pootjes en een forse kop. De eerste week dat ik hem had, hij was 9 weken, was hij al zo krachtig dat hij een van mijn houten klompen stukbeet.

Hij keek me aan en toen wist ik al … dit wordt een feest beest. Prachtige pretoogjes. “ja baasje … dat had je niet verwacht hé … maar dit kan ik al” en liep weg met een stuk klomp in zijn bekkie. Gaf het aan Dayca en samen sloopten ze de rest van mijn klomp.

Hij groeide uit tot een beer van een hond. 40 kilo spier, geen grammetje vet. Een beest van een hond maar altijd het ondeugende jongetje van de klas gebleven. Altijd de kleine deugniet van de straat gebleven. Hij wilde zo graag zwemmen, maar dat kon niet … hij was simpelweg te zwaar.

Een onbezorgd leven. Met verschrikkelijk veel plezier. Overal mee naar toe. Overal bij willen zijn. Alles mee willen maken. Overal aan mee willen doen. Houthok bouwen, schutting plaatsen, BBQ metselen, sinterklaasfeesten om het papier te verscheuren, kerst, oud en nieuw, verjaardagen, troost biedend bij het overlijden van mijn dierbaren gedurende de laatste jaren. Samen opgroeien met mijn dochtertje. Hij een pup … zij een pup. Bijna tegelijk geboren. Bijna tegelijk in huis.

Een onbezorgd leven totdat … hij was 7 en ik voelde een knobbel op zijn rib. Zo’n knobbel die je, als je hem eerder hebt gevoeld, meteen herkend. Kanker. Het was al ver. Heel erg ver. Het was een verschrikkelijk zware operatie en de kans op overleven niet erg groot meer. We hebben de operatie laten doen en tegen alles in overleefde hij. Leefde hij. Met volle teugen. In volle glorie. Met enorm veel plezier. Hij klierde verder. Het ondeugendste jongetje van de klas. Met zijn prachtig mooie, trouwe, liefdevolle bruine ogen. Zo gek op de zon. Zo gek op ons. Wij zo gek op hem.

4 jaar lang hebben we extra gekregen na die operatie. Die operatie die eigenlijk te zwaar was om te overleven. 4 jaar lang de onvoorwaardelijke liefde, de échte liefde van een hond is een gift. 4 jaar extra mogen genieten van dat prachtig vrolijke dier.

28 december … zijn lieve zus Dayca overleed … we moesten haar in laten slapen. Dit greep Yuran enorm aan. Hij stopte met eten. Bleef haar zoeken. Hij begreep het niet. Waar is Dayca … je zag het letterlijk in zijn koppie die vraag. Zijn spieren begonnen te slinken. Zijn humor verdween. Hij was in rouw zo dachten wij. Gedurende een paar weken kwam zijn humor Godzijdank weer terug, maar zijn eetlust niet.

Onderzoeken. Veel. Pijnlijk en langdurig. Hij nam het allemaal. Geen grommetje, geen blote tanden, niets agressiefs. Maar in volle vertrouwen want zijn baasjes waren erbij.

“Uw hond heeft 99,9% zeker een tumor, u kunt beter euthanaseren” was de uitslag van onze dierenarts. Ik weigerde dit te geloven. We geloofden het niet. Ik ken mijn hond door en door. Dit was geen kanker. We klommen steeds hoger op de ladder van experts. Tot op een gegeven moment de hoogste trede van de ladder begin februari zei: “verschrikkelijk nieuws, maar uw hond heeft nog maar een paar dagen te leven”. We waren kapot door deze uitslag.

Onze lieve Yuran bewees wéér een vechter te zijn. De paar dagen werden een paar maanden.
Een paar prachtige, prachtige maanden.
Niet een versneld afscheid. Maar bijna 5 maanden toe kunnen groeien naar het afscheid.

Hij heeft zó enorm hard gevochten om bij ons te kunnen blijven. Ondanks dat hij verloren heeft, heeft hij toch gewonnen. Zijn vechtlust, zijn karakter heeft hem zóveel verder gebracht dan alle medici voorspelden.

Vandaag keken zijn oogjes ons voor de laatste keer aan.
Gevuld met liefde, niets anders.
Hij likte onophoudelijk mijn hoofd en de onderkant van mijn kin.

Er was geen angst. Er was geen boosheid.
Zijn prachtig mooie, trouwe, liefdevolle bruine ogen bleven naar me kijken.
Zijn prachtige liefdevolle ogen … hij wendde ze geen seconde van me af terwijl de dierenarts het infuus plaatste. Hij bleef naar me kijken. Intens. Vol liefde. Barstens vol liefde.
In zijn favoriete mand, op zijn favoriete kleed, buiten in de vrije natuur, genietend van de zon zoals hij altijd deed.

Mijn hoofd tegen zijn koppie. We leunden niet tégen elkaar, maar op elkaar. We hadden elkaar nodig in dat moment. Gaven elkaar steun. Mijn hoofd tegen zijn koppie. Wetend dat dit de laatste blikken zouden zijn waarin we elkaars liefde zouden kunnen zien.

Hij hield van ons, hij vocht voor ons, wij vochten voor hem.
Totdat zijn lieve neusje, in het bijzijn van ons drietjes, de laatste adem zachtjes uitblies tegen mijn gezicht.

Oh lieve Yuran … wat hebben we veel van je gehouden en wat hield je veel van ons

Rust zacht, lieve grote sterke beer.

Rust zacht.