Therapiehond

Een American Staffordshire Terrier als therapiehond is een AmStaff welke getraind zal worden om zijn genegenheid te delen en om mensen zich op hun gemak te laten voelen. Dit kan bijvoorbeeld zijn in klinieken, rusthuizen, woonzorgcentra, scholen, opvangcentra en rampgebieden. Mensen met autisme, motorische beperkingen, of het Down syndroom vinden vaak grote steun bij deze vorm van therapie.

Eigenschappen van de hond

Er zijn diverse centra in Nederland welke gespecialiseerd zijn in de opleiding van deze honden. Voornaamste eigenschappen welke de pup of de volwassen hond dient te bezitten zijn :

• Mensgerichtheid,
• Stabiel in karakter,
• Niet bang voor harde geluiden zijn en anders zeer snel herstellend hiervan,
• Niet bang zijn voor onverwachte bewegingen,
• Goed reagerend op gebaren,
• Goed reagerend op stem,
• Dwangtesten goed kunnen doorstaan,
• Stevig aaien geen probleem vinden,
• De mens willen volgen.

Al deze punten zijn normaal gesproken herkenbaar in de Amerikaanse Staffordshire Terrier, uiteraard mits deze voortkomt uit een gebalanceerde fok en de juiste bloedlijn. Ons ras is een sensitief ras welke zeer goed emoties aanvoelt en daarbij een zachtaardig karakter heeft. Hij peilt op oudere leeftijd vaak direct de stemming van een ander. Een opvallende karakter eigenschap van ons ras is bijvoorbeeld dat deze de strijd vaak liever eerst uit de weg zal proberen te gaan.

Verder zien we vaak “clownesk bully” gedrag: de boel op stelten jagen, iedereen laten rennen en dan zelf rustig gaan zitten kijken naar het toneelspel. Het gedrag van onze AmStaff wordt net zo als bij iedere andere hond gevormd door het basiskarakter van de hond en de invloed van zijn opvoeding, milieu en leerervaringen. Dit alles tesamen maakt de American Staffordshire terrier een geliefde en zeer goede therapiehond.

Open stellen

Patiënten welke samen werken met een AmStaff therapiehond durven zich meer open te stellen aan de hond, voelen dat de hond hen neemt zoals ze zijn, voelen zich automatisch aangetrokken tot dieren.
De hond haalt hen vaak uit hun eigen wereldje (vaak door continue aandacht te vragen en dit vol te houden).
Patiënten worden gestimuleerd om beter te praten, worden gestimuleerd om eerst met de hond te kunnen spelen, en later misschien met broertjes/zusjes en vervolgens met kinderen op school, voelen zich veilig en ontspannen in de buurt van de hond, voelen zich emotioneel beter in balans, worden rustiger, leggen makkelijker contacten, en krijgen uiteindelijk meer zelfwaardering.

Meerdere gezichten

De reden om dit onderdeel specifiek aan te kaarten is dat de American Staffordshire Terrier door velen vaak gezien wordt als een “vechtmachine”, bovenstaande tekst benadrukt nogmaals dat onze hond meerdere gezichten heeft en daarbij onze maatschappij op verschillende positieve manieren kan bijstaan.

Dementie en Alzheimer

Als aanvulling op dit onderwerp kan ik het niet nalaten de waarde te onderstrepen welke de Amerikaanse Staffordshire kan hebben in relatie met dementie en Alzheimer. Tegenwoordig worden honden ook specifiek getraind om gezelschap en hulp te bieden in deze situaties.

Eigen ervaring

De waarde welke onze honden kunnen hebben in de situaties heb ik zelf van dichtbij mee mogen maken. Wij hadden het genoegen om een ouder familielid bij ons op bezoek te hebben voor korte duur. Fysiek was ze meer dan oké, maar de familie maakte zich zorgen over haar mentale toestand. Het bleek dat ze steeds meer moeite had met het onthouden van details.

Omdat ze niet opgegroeid was met honden, laat staan ervaring had met honden…zagen wij het als een leuke uitdaging om haar bij ons thuis te mogen ontvangen. Een thuis waar het dagelijkse leven om onze honden draait. Er stond ons zelfs nog een opmerking bij welke ze in haar jongere jaren had gemaakt: “Een hond?! Een hond in huis?! Samenleven met een hond onder 1 dak…?! En nu al die jaren later…niet één hond, maar een heel “blik” vol honden. En dan ook nog eens een “gevaarlijk “ras zoals de American Staffordshire terriër….

Het geheugen liet haar in de steek

Ze was zich er terdege van bewust dat haar geheugen haar wel eens in de steek liet en dat alles niet meer zo vanzelfsprekend was zoals dat vroeger was. Als er middags werd gevraagd wat er in de ochtend gegeten was voor ontbijt, dan, op een slechte dag, moest ze het antwoord na lang denken schuldig blijven. De makkelijkste optie voor haar zou zijn om zich stilletjes aan terug te trekken van alles wat te maken zou hebben met menselijke interactie. Dit zou uiteraard een sneeuwbaleffect hebben met als resultaat een persoon welke vreemd is van sociale contacten, welke o zo belangrijk zijn in deze situaties. We waren op een punt aangekomen dat ze het liefst alleen was, haar boek lezend…zover dit mogelijk was….

Tot op een zondag, op een van mijn “vrije” dagen. Thuis, hobbyend in de keuken, een leuk gesprek hebbend met haar, en dit terwijl ze naast me stond. En terwijl we dit gesprek aan het aanrecht hadden, zag ik van uit een ooghoek dat de oudste van de hondenbende , zoals altijd, ons aan het observeren was. Uiteraard als enige reden hopend dat er iets eetbaars op de grond zou vallen.

Verandering

Zoals ik al reeds wist, en me verteld was, waren honden niet haar favoriete bezigheid. Juist daarom zag ik het als een uitdaging om haar te vragen of ze “Eva” misschien een stukje fruit zou willen geven wat ik op dat moment aan het snijden was. Wat volgde was een verbaasde met angst gevulde blik. En vervolgens vroeg ze me; Ze zal me toch niet bijten als ik haar iets zal geven?!
Er restte mij niets anders dan een glimlach en haar gerust te stellen. Ik zei; Noem haar bij haar naam, geef haar het bevel: ZIT, en geef haar vervolgens het stukje fruit. En zo geschiedde het.

Wat volgde was een glimlach van oor tot oor. Het verbaasde me zelf ook eerlijk gezegd. Van een totaal niets willen weten van honden houding, tot een trotse. Kijk! Kijk wat ik zojuist gepresteerd heb! Ze vroeg me de naam van de hond, en dit was het moment waar het allemaal begon!

Proberen te onthouden

We zijn nu zelfs zo ver gekomen dat ze probeert alle namen van onze honden te onthouden. Je ziet dat ze hier actief mee bezig is. Ze heeft een schrift, en hier maakt ze aantekeningen in, met de karakteristieken van elke hond, en daarachter heeft ze dan de naam van de desbetreffende hond genoteerd. Je ziet ook duidelijk dat ze de interactie met de honden op prijs stelt. Vooral de oudere honden. Ik probeer de jongere honden en de pups alleen bij haar te laten als ik er zelf bij ben, dit omdat deze nog niet de finesse bezitten welke nodig is in deze delicate situaties.

Een hele nieuwe wereld werd geopend

Terug denkend aan haar vroegere dagen, waar ze geïrriteerd een verdwaalde hondenhaar van haar kleding verwijderde , ze er alles aan deed om een “natte” hondenkus te vermijden. Nu, nu zitten ze gezamenlijk TV te kijken, worden ze geknuffeld, wordt er met ze gepraat, en soms zelfs voor ze gezongen… Het is hartverwarmend om te zien dat zich een geheel nieuwe wereld voor haar geopend heeft.

Positieve en stimulerende werking

Het essentiële punt welke ik hier wil aanhalen is dat we daadwerkelijk een meer dan positieve kentering hebben gezien aangaande de houding en het plezier in het leven van ons ouder familielid. Ze geniet van de interactie met de honden, en we bemerkten dat deze interactie een positieve weerslag heeft op haar capaciteit om dingen te onthouden. Wij zijn ervan overtuigd dat de interactie tussen de honden, en haarzelf een stimulerende werking heeft. We vragen haar occasioneel de verschillende namen van de honden, en we zien dan vervolgens dat ze actief haar best doet om deze namen te herinneren. We vragen haar vervolgens de kleine details waarom ze een bepaalde preferentie heeft met betrekking tot een specifieke hond, en het verbaast ons elke keer weer welke kleine details ze opmerkt.
Ik ben ervan overtuigd dat als ze 50 jaar eerder aan deze hobby was begonnen dat ze had uit kunnen groeien tot een gerenommeerd fokker.. 😉

Conclusie

Ik mag hierbij concluderen dat honden, en vooral honden welke getraind zijn voor deze situaties, een groot verschil zouden kunnen maken. Het kan het verschil zijn tussen het leven achter de geraniums, en een proactief leven waarbij er uitgekeken wordt naar morgen. Het contact met onze american Staffordshire terriër. Zoals Max het in het verleden beschreef :
Life would not be the same without them!

Update voorjaar/zomer 2020

Momenteel hebben wij een nestje pups mogen verwelkomen. Een nestje waarbij 1 van haar favoriete honden de moeder is. We zijn onder de indruk om te zien dat deze nieuwe situatie een geweldige positieve impact op haar heeft. Ze bestudeert de pasgeboren pups, en vertelt ons tot in het kleinste details waarom de ene pup mooier of liever is dan de andere. Behalve het feit dat we zelf dolgelukkig zijn met de nieuwe pups, zijn we ook dolgelukkig om te zien dat deze kleine wondertjes zo´n positieve boost kunnen geven aan iemand welke te maken heeft met Alzheimer of dementie.