Roja

Als de dag van gisteren herinner ik nog de kennismaking met Roja.
Sven kwam ons vanaf Eindhoven Airport halen, we hadden zelf geen vervoer.
Hup Vito in de auto en op naar Bemelen.
Steffie kwam met Roja naar buiten, liet haar los en los ging het!
Wat een plezier samen, Vito en Roja, rennen en spelen, knuffels halen, dat zat wel goed tussen die twee!
Het was moeilijk voor Steffie om Roja te laten gaan, maar gelukkig mocht ze met ons mee.
Waarvoor onze eeuwige dank overigens, want we hadden dit meisje voor geen goud willen missen!

Wat hebben we van haar genoten! Dapper meisje, voor de duvel niet bang en met een stevige kop d’r op. Wat ze niet wilde, dat ging niet gebeuren. Wat ze wel wilde, dat gebeurde dus wel. Net zo lang blokkeren tot ze d’r koekje kreeg, of d’r kaasje, of.. nou ja iets wat lekker was.

Vito en Roja werden dikke maatjes, na wat strubbelingen in het begin.
Toen Roja eenmaal de bank ontdekt had, was ze daar niet meer weg te krijgen.
Het liefst kreeg ze daar ook nog haar eten 😉
Snurken dat ze kon! Ongelooflijk, uren lang, liggend op haar rug een heel bos omzagen!

Een pechvogeltje was ze ook. Ze kreeg een tumor in haar flank.
Een spannende periode volgde want er moest een flink stuk ter grootte van een tennisbal uit haar lijfje gehaald worden.
Gelukkig was het een “eenvoudige” tumor, ik ben de naam kwijt. In elk geval de minst kwaadaardige vorm.
Ze herstelde snel, bikkel als ze was en haar bankleven ging weer lekker door. Heerlijk genieten in het zonnetje in de zomer, gezellig met z’n allen barbecuen.

Ze genoot van haar pensioen bij ons, nadat ze 6 jaar lang met alle liefde door Steffie verzorgd was.
Helaas mocht het niet zo heel lang duren. Om precies te zijn, 3 jaar, 8 maanden en 20 dagen. Op de 21e dag hebben we haar moeten laten gaan.
Roja had de meest aggressieve vorm van lymfeklierkanker. Een vorm waarbij honden vanaf het moment van ziek worden, over het algemeen maximaal 3 weken hebben.
Roja zou Roja niet zijn als ze die 3 weken verdubbeld heeft naar 6 weken! Keiharde kanjer, ze gaf geen krimp.
Daarnaast had ze ook wat plekjes op haar milt die ook al niet gunstig waren.

Omdat ze toch wel snel achteruit ging, hadden we de dag van inslapen bepaald. We moesten haar laten gaan, hoe moeilijk ook.
Maar Roja zou opnieuw Roja niet zijn, als ze niet tot op het laatst de regie over haar eigen leventje hield.
Zondagavond 30 juni zagen we dat haar buik wat dikker werd. De linkerzijde was al wat dikker door de milt, nu dus ook de buik.
Maandagochtend was ze rusteloos, wist niet hoe en waar te gaan liggen en was ontzettend aan het hijgen.
Het was haar moment, ze had besloten.
Gelukkig kon onze dierenarts binnen 2 uur bij ons zijn en is ze heel rustig over de Regenboogbrug gegaan.
Eén dag voor onze planning, zoals zij het wilde, op haar moment.

Morgen komt ze naar huis, voor altijd. Hopelijk kan ze nu zonder pijn heerlijk rennen en spelen met allemaal nieuwe vriendjes daar aan de andere kant van de Regenboogbrug.

Lieve lieve allerliefste Roja, dank je wel voor alles wat je ons gegeven hebt.
Dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, voor je duizenden kusjes en knuffels, voor je prachtige karakter.
Steffie en Sven, dank je wel voor dit geweldig mooie kadootje, dank je wel voor jullie steun en support.

Dag lief klein meisje, we gaan je zo ontzettend missen ♥